บทที่ 10

เหลือเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาของจูเลียสในห้องนั่งเล่น

เขามองยาบนโต๊ะ สลับกับประตูห้องนอนที่ปิดสนิท พลันรู้สึกว่าที่แห่งนี้ช่างแปลกประหลาดและน่ากลัว

อาจเพราะทรมานจากพิษไข้มากเกินไป จูเลียสจึงเดินอย่างสะลึมสะลือไปหาแผงยาที่เอมิลี่ทิ้งไว้เมื่อตอนบ่าย

เขานึกถึงคำพูดของเอเลนที่ว่า ‘เวลาป่วยต้องกินยาถึง...